طراوت بودن

تو بودی وآب و برق وآتش ودود وگاز                          موج و آهن گرم وبوی سم کشنده گازسوختن و گداختن و نفت و بنزین وآهن                                            به راه وطن ز جان گذشتی با سوز و گدازآری             آریچه غریبانه سوختی و چه مظلومانه جان دادی  ،هیچکس نمی دانست چگونه و اگرهم می دانست  ،نمی توانست به یاری ات بشتابد.چقدر تحمل کردی و چه جانانه مقاومت کردی  ، چه قدر باید عاشق باشی که تا پای جان کندن  بپای عشقت بسازی تا بسوزی؟چه جاودانه در این راه تو مجنون لیلای  وطنت شدی.اکنون که سوختی و سرد شدی تا دریا دریاست قلب ما همچنان  می سوزد.آری  تو سوختی ، ما فقط نظاره  میکردیم.هر قدر تو فریاد برآوردی و از درد در خود می پیچیدی وما در بغض و اشک های خود گم می شدیم.افسوس که کاری نکردیم و تو رفتیگر چه غریبانه خاموش شدی بدون هیچ  فریادرسی   طراوت بودن...